دل نوشته...

من ، خودم ، دلمشغولي ، خستگي

مادر بودن ، همبازي شدن ، دخترك

انتظار ، آينده ، نياز

روزها توي اداره اگر يه كمي فقط يه كمي بين اينا تعادل برقرار نكرده باشم تا عصرش بشه و فرصت جبران پيدا كنم خودخوري ميكنم.

عذاب وجدان مي گيرم از اينكه ديروز نرفتيم پارك. مامان گفت هركي زنگ ميزنه ميگه "مامان ، دد ، بارك".

عذاب وجدان اينكه چرا دفعه قبلي كه بردمش پارك كمتر از دو ساعت بازي كرديم (آخه الان يه مطلبي خوندم كه نوشته بود حداقل زمان بازي براي كودكان 2 سال ، 2 ساعته. اگر كمتر از اين بازي كنن سرخورده مي شن)

اينكه چرا ديروز تو 4 بار تقاضاي بغل شدن كرد و من فقط بخاطر خستگي دو بارشو گوش كردم.

اينكه چرا خسته بودمو نيم ساعت خوابيدم و به نگاههاي ملتمسانه اش و فشار انگشتاش رو چشام وقتي ميگفت "مامان، نه! " يعني نخواب توجه نكردم.

اينكه چرا ديروز بخاطر مشغله كاري فرصت نكردم بهش زنگ بزنم و باهاش حرف بزنم. مامان ميگفت هروقت تلفن زنگ ميزد ميگفت مامان...

اينكه چرا وقتي ديروز توي خونه رفت توي اتاق ، نشست و به كنارش اشاره كرد و به من گفت :"مامان ، بيش" يعني بشين كنارم ، اينكارو نكردم . اون دلش ميخواست توي اتاق فقط دوتايي باشيم و كنار هم بشينيم ، فقط همين. ولي من از شدت خستگي دلم ميخواست دراز بكشم.

اينكه چرا آخر شب كه موقع پوشيدن لباس و رفتن به خونه "فرار بازي" ميكرد و نميومد آماده بشه ، حوصله نكردم ..... تهديدش كردم به رفتن بدون اون.

اينكه چرا وقتي شبا ثانيه اي منو به حال خودم نميذاره شكايت مي كنم. اون حتي به يه "دادي (دالي)" بازي ساده هم قانعه...

 اينكه چرا ديشب قبل از اينكه تو بغلم بگيرمش و ببوسمش و بهش بگم كه عاشقشم ، وقتي داشتم لباساي امروز رو اتو ميكردم خودش تو تنهاييش خوابش برد.

 و كلي عذاب وجدان ديگه كه فقط ميخوان صبر منو تقويت كنن چون تا عصر هيچ كاري نميتونم بكنم. فك نكن اينا بخاطر خودخواهي منه چون حداقل خودم ميدونم كه تورو بيشتر از خودم دوست دارم. شايد قدر اين احساسات پاك و لحظات ناب تو رو نمي دونم. دختركم ميدونم كه از صب انتظارم رو ميكشي ، از استقبالت جلوي در و يا بعضي وقتا توي پارك معلومه (اينقدر با عشق و انرژي سمتم مياي كه همه ميگن آخيييي مامانش اومده ، طفلي مامانش شاغله) ولي منو ببخش مادر....... هييييييييييييي

رها ، دخترك مهربون شيرينم ، دوست دارم.